Takom 2138 GWS-30 Sea Dart & GWS-25 Sea Wolf 1/35

Takom 2138 GWS-30 Sea Dart & GWS-25 Sea Wolf 1/35

Plastikowy model do sklejania. Zestaw modelarski nie zawiera kleju ani farb.

Sea Dart (GWS 30) – brytyjski rakietowy pocisk obrony przestrzeni powietrznej klasy woda–powietrze trzeciej generacji, zdolny do przechwytywania statków powietrznych w zakresie pułapu wysokiego do ekstremalnie niskiego. Sea Dart zdolny jest do zwalczania wystrzeliwanych z wody lub powietrza pocisków przeciwokrętowych, dysponuje także możliwością zwalczania celów nawodnych, co czyni go systemem o potrójnym zastosowaniu.
System Sea Dart zaczął być rozwijany w sierpniu 1962 roku. Pierwsze testy odpaleń rozpoczęły się w roku 1965, zaś pierwszy kontrakt produkcyjny zawarto w listopadzie 1967 roku. Pierwszym okrętem, który wszedł do służby z tym systemem, był pojedynczy niszczyciel rakietowy HMS „Bristol” typu 82, w 1973 roku.

Pocisk jest cylindrem zabudowanym wokół zespołów napędowych, zwłaszcza odrzutowego silnika strumieniowego (ramjet) Rolls-Royce Odin. System naprowadzania (Marconi Defence Systems), zbliżeniowa głowica odłamkowa (Thorn EMI) i system kontroli (BAe Bracknell) oraz zbiornik paliwa są owinięte wokół centralnego tunelu strumienia wlotowego silnika, w przestrzeni pomiędzy nim a zewnętrzną powłoką pocisku, którego wiodącym producentem jest British Aerospace.

Pocisk naprowadzany jest półaktywnie radarowo, po uprzednim oświetleniu celu okrętowym radarem kierowania ogniem typu 909. Rozdzielczość obu systemów pozwala na wykrycie minimalnych nawet zmian w ruchu celu, co w połączeniu z bardzo krótkim czasem reakcji, pozwala na skuteczne działanie nawet na najkrótszych dystansach i najniższych wysokościach. 22 pociski systemu umieszczone są pionowo w okrężnym magazynie pod pokładem okrętu, skąd bezpośrednio wprowadzane są do dwuprowadnicowej wyrzutni. Radar okrętowy oznacza cel na potrzeby pocisku trzema koordynatami, śledzi go i przekazuje niezbędne dane do pocisku. Po starcie tego ostatniego, pocisk rozpędzany jest rakietowym silnikiem na paliwo stałe, po czym silnik strumieniowy podtrzymuje uzyskaną prędkość.

Pocisk ma zasięg do 65 km (40,4 Mm) i może zwalczać cele na wysokościach od 30 do 18 290 m (100 do 60 000 stóp). Może także zwalczać cele morskie w odległości do 25-30 km. Pocisk osiąga prędkość powyżej Ma 3.

W 1986 roku, w ramach wartego 100 mln funtów programu, Sea Dart otrzymał unowocześnioną zbliżeniową głowicę odłamkową, która zastąpiła dotychczasową głowice prętową. Pokładowe radary wskazywania celów 992Q zostały natomiast zastąpione trójwspółrzędnymi radarami typu 996, co przyspieszyło wyliczanie danych do strzelania.

W połowie 1982 roku BAe zaproponował, oparty na Sea Dart, nowy pocisk dalekiego zasięgu typu ziemia-powietrzne, noszący nazwę Guardian.