Modelsvit 72002 SU-7 BMK 1/72

Modelsvit 72002 SU-7 BMK 1/72

Plastikowy model samolotu myśliwskiego do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju ani farb.

Su-7 (ros. Су-7 w kodzie NATO Fitter) – radziecki naddźwiękowy samolot myśliwsko-bombowy opracowany w biurze konstrukcyjnym Pawła Suchoja. W wyniku doświadczeń zebranych podczas wojny koreańskiej postanowiono w ZSRR opracować nową generację samolotów myśliwskich, charakteryzujących się prędkością Ma 1,5-1,7 i skrzydłami o dużym skosie. Do prac projektowych w 1953 roku przystąpiły trzy konkurujące ze sobą biura konstrukcyjne: OKB-51 Pawła Suchoja, OKB-115 Aleksandra Jakowlewa i OKB-155 Artioma Mikojana. W 1962 roku do produkcji trafiła zmodernizowana wersja oznaczona Su-7BM, przystosowana do przenoszenia bomb jądrowych. Dla lepszego wykorzystania nowego uzbrojenia rozbudowano w niej wyposażenie pokładowe oraz zwiększono zasięg lotu. W latach 60. pracowano nad umożliwieniem operowania samolotów odrzutowych z niewielkich lotnisk, w tym także gruntowych. Dlatego też na kilku egzemplarzach Su-7 testowano różne rozwiązania mające skrócić start i lądowanie. Wśród nich były rakietowe przyspieszacze startowe oraz podwozie z dodatkowymi płozami, dzięki którym samolot nie zapadał się na powierzchniach gruntowych. Rozwiązania te znalazły zastosowanie na produkowanej od 1965 roku wersji nazwanej Su-7BKŁ, która to była najliczniej wytwarzaną odmianą Su-7. Do zakończenia produkcji w 1971 roku zbudowano około 500 egzemplarzy. Su-7BKŁ poza hydraulicznie opuszczanymi płozami znajdującymi się obok kół oraz mocowaniami przyspieszaczy startowych, posiadał także dwa spadochrony hamujące oraz unowocześnione wyposażenie. Dodatkowo zwiększono liczbę węzłów podwieszeń z czterech do sześciu (2 pod kadłubem + 4 pod skrzydłami), a w latach 70. przystosowano samoloty do przenoszenia zasobników zakłócających SPS-141, SPS-142, SPS-143. Na bazie Su-7BM i Su-7BKŁ powstała eksportowa odmiana Su-7BMK przeznaczona dla państw spoza Układu Warszawskiego.

The Sukhoi Su-7 (NATO designation name: Fitter-A) is a swept wing, supersonic fighter aircraft developed by the Soviet Union in 1955. Originally, it was designed as a tactical, low-level dogfighter, but was not successful in this role. On the other hand, the soon-introduced Su-7B series became the main Soviet fighter-bomber and ground-attack aircraft of the 1960s. The Su-7 was rugged in its simplicity but its shortcomings included short range and light weapon load.

On 14 May 1953, after Joseph Stalin's death, the Sukhoi OKB was reopened and by the summer, it began work on a swept-wing front-line[N 1] fighter. The first prototype, designated S-1, was designed to use the new Lyulka AL-7 turbojet engine. It was the first Soviet aircraft to utilize the all-moving tailplane and a translating centerbody, a movable inlet cone in the air intake for managing airflow to the engine at supersonic speeds. The aircraft also had a dramatic wing sweep of 60°, irreversible hydraulically boosted controls, and an ejection seat of OKB's own design.

The S-1 first flew on 7 September 1955 with A. G. Kochetkov at the controls. Fitted with an afterburning version of the AL-7 engine after the first eleven flights, the prototype set a Soviet speed record of 2,170 km/h (1,170 kn, 1,350 mph, Mach 2.04) in April 1956. The prototype was intended to be armed with three 37 mm Nudelman N-37 cannon and 32 spin-stabilized 57 mm (2.25 in) unguided rockets in a ventral tray. The second prototype, S-2, introduced some aerodynamic refinements. Testing was complicated by the unreliable engine, and S-1 was lost in a crash on 23 November 1956, killing its pilot I. N. Sokolov. Only 132 had been produced between 1957 and 1960, and the aircraft entered service as Su-7 in 1959.

Su-7BMK a simplified export version of Su-7BM. Manufactured 1967–1971 with 441 built.