Fujimi 422176 Chibimaru Ship First Carrier Division Navalised 1944

Fujimi 422176 Chibimaru Ship First Carrier Division Navalised 1944 

Taiho (jap. Wielki Feniks) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w lipcu 1941 r., wodowano w kwietniu 1943 roku, a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marcu 1944 roku. Długość okrętu wynosiła 261 m, szerokość 27,7 m, a wyporność pełna – 37.300 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Taiho wynosiła 33 węzły, a jego główne uzbrojenie stanowiły 74 samoloty pokładowe.

Taiho miał rozpocząć serię czterech lotniskowców typu Taiho, ale po jego zwodowaniu dalszych prac nad pozostałymi jednostkami zaniechano. Stanowił rozwinięcie lotniskowców typu Shokaku, a przede wszystkim po raz pierwszy w japońskiej marynarce zastosowano na nim opancerzony pokład lotniczy na całej jego długości. Od kwietnia 1944 roku stanowił jednostkę flagową wiceadmirała Ozawy oraz całej japońskiej 3 Floty. Pierwszą i ostatnią bitwą Taiho w toku II wojny światowej były zmagania na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku. W ich toku (19 czerwiec 1944 r.) nowy japoński lotniskowiec został storpedowany przez amerykański okręt podwodny USS Albacore, który trafił Taiho jedną ze swoich torped. To wystarczyło, aby posłać ten wielki okręt na dno – po sześciu godzinach walki z pożarami Taiho zatonął.

Shokaku (jap. Lecący Żuraw) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1937 r., wodowano w czerwcu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1941 roku. Długość okrętu wynosiła 257,5 m, szerokość 26 m, a wyporność pełna – 32.100 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Shokaku oscylowała wokół 34 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 84 samoloty pokładowe.

Shokaku – wraz ze swoim bliźniaczym okrętem Zuikaku – został zatwierdzony do budowy w ramach planu rozbudowy floty "Zero 3" i "Zero 4, które zakładał znaczne wzmocnienie potencjału ofensywnego japońskiej marynarki wojennej. Oba lotniskowce były też pierwszymi po 1918 roku, który powstawały bez jakichkolwiek ograniczeń wynikających z traktatu waszyngtońskiego. Przy projektowaniu Shokaku wykorzystano dotychczasowe doświadczenia z eksploatacji innych lotniskowców – przede wszystkim okrętów Hiryu i Soryu. Wstępnie planowano, aby nowy lotniskowiec osiągał prędkość aż 37 węzłów oraz zabierał na pokład 96 samolotów, ale w toku prac wymagania te nieznacznie obniżono. Dopracowano też kadłub pod względem hydrodynamicznym, dodając na dziobie tzw. gruszkę Taylora. Podobnie jednak, jak na innych lotniskowcach japońskich tego czasu drugorzędnie potraktowano opancerzenie – zwłaszcza pokładu lotniczego. W toku II wojny światowej Shokaku brał udział w ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. Na początku 1942 r. wziął udział w rajdzie japońskiej marynarki wojennej na Ocean Indyjski, a kilka miesięcy później walczył w bitwie na Morzu Koralowym. W związku z poniesionymi tam uszkodzeniami został wycofany do stoczni remontowej, co uniemożliwiło mu wzięcie udziału w bitwie o Midway (czerwiec 1942 r.). W II połowie 1942 roku Shokaku walczył także w bitwie koło wysp Santa Cruz oraz koło Wysp Salomona. Shokaku został zatopiony przez amerykański okręt podwodny USS Cavalla w czasie bitwy na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku.

Plastikowy model do sklejania. Nie zawiera Kleju ani farby.