Fujimi 422596 Chibimaru Ship Battle Ship Set (Set of 12)

Fujimi 422596 Chibimaru Ship Battle Ship Set (Set of 12)

Yamashiro był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1913 r., wodowano w listopadzie 1915 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marcu 1917 roku. Długość okrętu wynosiła 213 m, szerokość 30,6 m, a wyporność pełna – 35.300 ton. Prędkość maksymalna pancernika Yamashiro oscylowała wokół 22-23 węzłów, a po modernizacjach doszła do 25 węzłów. Główne uzbrojenie stanowiło 12 dział 356 mm w sześciu wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 16 dział 152 mm umieszczonych w kazamatach.

Yamashiro był drugim i ostatnim pancernikiem typu Fuso. W okresie I wojny światowej nie był poddawany istotniejszym modernizacjom, natomiast w latach 1930-1935 poddano go gruntownej przebudowie. Przede wszystkim wydatnie wzmocniono pancerz, zmieniono całą maszynownię (co polepszyło prędkość maksymalną!) oraz zmieniono kształt nadbudówki z mostkiem dowodzenia, która osiągnęła ponad 40 m. wysokości i przypominała kształtem japońską pagodę. Pomimo tych zmian pancernik ciągle był znacznie wolniejszy od innych okrętów liniowych Marynarki Cesarskiej, a jego artyleria główna kalibru 356 mm nie czyniła z niego równorzędnego partnera dla pancerników amerykańskich. Z tych powodów w chwili gdy zaczęła się II wojna światowa był już uważany za okręt raczej przestarzały. Pancernik brał pośredni udział w ataku na Pearl Harbor (grudzień 1941 r.) i odegrał w tej operacji jedynie funkcje pomocnicze, a w maju 1942 roku walczył w rejonie Wysp Aleuckich. W latach 1943-1944 stacjonował przede wszystkim na wyspach macierzystych, ale wziął udział w bitwie o Leyte (październik 1944 r.) gdzie został zatopiony w wyniku ataku torpedowego oraz ostrzału z pancernika USS Mississippi.

Ise był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1915 r., wodowano w listopadzie 1916 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w grudniu 1917 roku. Długość okrętu wynosiła 219 m, szerokość 33,8 m, a wyporność pełna – 38.800 ton. Prędkość maksymalna pancernika Ise oscylowała wokół 21-23 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 12 dział 356 mm w sześciu wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 16 dział 140 mm.

Ise był pierwszym pancernikiem typu o tej samej nazwie, tj. Ise. W okresie I wojny światowej nie był poddawany istotniejszym modernizacjom, natomiast w latach 1921-1928 oraz 1934-1937 poddano go gruntownym przebudowom. Przede wszystkim wydatnie wzmocniono pancerz, dodano katapulty dla wodnosamolotów oraz artylerię przeciwlotniczą. Zmodernizowano także całą siłownię. Od września 1942 roku Ise był poddawany kolejnej modernizacji, która uczyniła z niego okręt hybrydowy: pancerniko-lotniskowiec. Aby wygospodarować pokład startowy dla samolotów zdemontowano dwie rufowe wieże działowe. Pomysł jednak okazał się całkowicie chybiony, a Ise stracił jako pancernik, nie stając się żadną miarą lotniskowcem z prawdziwego zdarzenia. W czasie II wojny światowej Ise walczył w rejonie Wysp Aleuckich w maju 1942 roku, a w październiku wziął udział w bitwie o Leyte, gdzie został uszkodzony. W lutym 1945 roku został ponownie uszkodzony w bazie w Kure w wyniku ataku amerykańskich samolotów pokładowych. W 1946 r. okręt został zezłomowany.

Haruna był japońskim krążownikiem liniowym pod którego stępkę położono w 1912 r., wodowano w grudniu 1913 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w kwietniu 1915 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 222 m, szerokość 31 m, a wyporność pełna – 36.000 ton. Prędkość maksymalna krążownika liniowego Haruna oscylowała wokół 30-31 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 356 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 14 dział kal. 152 mm.

Haruna był czwartym i ostatnim krążownikiem liniowym typu Kongo. W okresie międzywojennym Haruna była intensywnie modernizowana, co doprowadziło do: znacznego polepszenia opancerzenia okrętu, przebudowania przedniej nadbudówki, która uzyskała kształt japońskiej pagody oraz zwiększenia mocy i modernizacji siłowni. Haruna otrzymała także katapulty umożliwiające operowaniem wodnosamolotom. Kariera bojowa okrętu Haruna w II wojnie światowej rozpoczęła się od udziału we wspieraniu inwazji na terytoria brytyjskie w Indochinach. W kwietniu 1942 roku okręt wziął także udział w słynnym rajdzie floty japońskiej na Ocean Indyjski, a później – w czerwcu tego roku – wziął udział w bitwie o Midway, gdzie pomimo wielu ataków lotniczych odniósł tylko niewielkie uszkodzenia. Haruna wziął też udział w bitwie koło wysp Santa Cruz w październiku 1942 roku. W 1944 roku walczył w bitwie na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku oraz w zmaganiach o Leyte w październiku tego samego roku. W 1945 roku, z powodu braku paliwa, Haruna nie podejmował już akcji bojowych, a w lipcu tego roku został poważnie uszkodzony a później zatopiony przez amerykańskie samoloty pokładowe w bazie morskiej w Kure. Wrak krążownika liniowego Haruna został zezłomowany w 1948 roku. 

Nagato był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1917 r., wodowano w listopadzie 1919 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w listopadzie 1920 roku. Długość okrętu wynosiła 221 m, szerokość 34 m, a wyporność pełna – 42.800 ton. Prędkość maksymalna pancernika Nagato oscylowała wokół 25-26 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział 410 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 20 dział 140 mm.

Nagato był pierwszym pancernikiem typu o tej samej nazwie – tj. Nagato. Ty Nagato był pierwszą serią pancerników, którego artyleria główna przekroczyła kaliber 400 mm. Modernizacja pancernika nastąpiła dopiero w 1936 roku, kiedy to został przedłużony, modyfikacji uległa cała siłownia, dodano katapulty dla wodnosamolotów oraz znacząco rozbudowano artylerię przeciwlotniczą. W chwili wybuchu II wojny światowej Nagato był okrętem flagowym całej japońskiej floty (jap. Ippon Kaigun) – to z niego wysłano rozkaz do ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. W czerwcu 1942 wziął udział w bitwie o Midway, ale przetrwał ją. W 1944 roku walczył w bitwie o Leyte gdzie zatopił lotniskowiec USS Gambler Bay oraz trzy niszczyciele. Jako jedyny japoński okręt liniowy przetrwał w dobrym stanie wojnę na Pacyfiku, a w 1946 Amerykanie wykorzystali go do testów z bronią atomową na atolu Bikini. Nagato zatonął 25 lipca 1946 roku.

Fuso był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1912 r., wodowano w marcu 1914 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w listopadzie 1915 roku. Długość okrętu wynosiła 205 m, szerokość 30,6 m, a wyporność pełna – 39.000 ton. Prędkość maksymalna pancernika Fuso oscylowała wokół 22 węzłów, a po modernizacjach doszła do 25 węzłów. Główne uzbrojenie stanowiło 12 dział 356 mm w sześciu wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 16 dział 152 mm. 

Fuso, wraz z siostrzanym Yamashiro, tworzył klasę pancerników o tej samej nazwie. W okresie I wojny światowej Fuso nie był poddawany istotniejszym modernizacjom, natomiast w okresie międzywojennym poddano go gruntownej przebudowie: kadłub wydłużono o prawie 8 m., zmieniono całą maszynownię, zmieniono kształt nadbudówki z mostkiem dowodzenia, która osiągnęła ponad 40 m. wysokości i przypominała kształtem japońską pagodę. Kariera bojowa Fuso zaczęła się dopiero w II wojnie światowej, chociaż był już wówczas uważany za okręt raczej przestarzały. Pancernik brał pośredni udział w ataku na Pearl Harbor (grudzień 1941 r.) i odegrał w tej operacji jedynie funkcje pomocnicze. W maju 1942 roku walczył w rejonie Wysp Aleuckich, która to akcja stanowiła dywersję wobec akcji pod Midway. W latach 1943-1944 stacjonował przede wszystkim na wyspach macierzystych, ale wziął udział w bitwie w cieśninie Surigao 25 października 1944 roku, gdzie został zatopiony w wyniku ataku torpedowego.

Kirishima był japońskim krążownikiem liniowym pod którego stępkę położono w 1912 r., wodowano w grudniu 1913 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w kwietniu 1915 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 223 m, szerokość 29,3 m, a wyporność pełna – 38.200 ton. Prędkość maksymalna krążownika liniowego Kirishima oscylowała wokół 30-31 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 356 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 14 dział kal. 152 mm.

Kirishima był trzecim z czterech krążowników liniowych typu Kongo. Jednostka, jako druga z całej serii, powstała w stoczni japońskiej w Nagasaki. W okresie międzywojennym Kirishima była poddawana trzem modernizacjom, w latach: 1927-1930, 1932-1933 oraz 1934-1936. Miały one na celu: wydatne polepszenie opancerzenia okrętu (zwłaszcza w punktach newralgicznych, jak siłownia), przebudowanie przedniej nadbudówki, która uzyskała kształt japońskiej pagody oraz zwiększenie mocy i modernizację siłowni. Kariera bojowa okrętu Kirishima w II wojnie światowej rozpoczęła się od ataku na Pearl Harbor (grudzień 1941 r.) w toku którego wchodził w skład sił ochraniających japońskie lotniskowce. W kwietniu 1942 roku wziął także udział w słynnym rajdzie floty japońskiej na Ocean Indyjski, a później – w czerwcu tego roku – wziął udział w bitwie o Midway. Kirishima został zatopiony w 15 listopada 1942 roku w toku walk o Guadalcanal.

Kongo był japońskim krążownikiem liniowym pod którego stępkę położono w 1911 r., wodowano w maju 1912 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1913 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 222 m, szerokość 31 m, a wyporność pełna – 36.600 ton. Prędkość maksymalna krążownika liniowego Kongo oscylowała wokół 30węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 356 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 8 dział kal. 152 mm.

Kongo był pierwszym z czterech krążowników liniowych typu o tej nazwie – tj. Kongo. Jednostka powstała w brytyjskiej stoczni Vickers w Barrows-in-Furness. Gruntowane modernizacje Kongo miały miejsce w okresie 1929-1931 oraz 1935-1937, kiedy to zmieniono całkowicie siłownię okrętu, rozbudowano nadbudówki, polepszono osłonę przeciwtorpedową oraz dodano katapulty dla wodnosamolotów. W toku II wojny światowej Kongo wziął udział w bitwie o Midway (czerwiec 1942 r.), ale odegrał tam marginalną rolę. W ostatnich miesiącach 1942 roku wziął udział w walkach w rejonie Guadalcanal, m.in. ostrzeliwując amerykańskie pozycje na wyspie. W 1944 walczył w bitwie o Leyte, gdzie walnie przyczynił się do zatopienia lotniskowca eskortowego USS Gambler Bay.  Kongo został zatopiony 21 listopada 1944 r. w wyniku ataku torpedowego wykonanego przez amerykański okręt podwodny USS Sealion.

Yamato był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1937 r., wodowano w sierpniu 1940 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w grudniu 1941 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 263 m, szerokość 38,9 m, a wyporność pełna – 65.000 ton. Prędkość maksymalna pancernika Yamato oscylowała wokół 27-28 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 9 dział kal. 460 mm w trzech wieżach po trzy armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 12 dział kal. 152 mm.

Yamato był pierwszym pancernikiem typu o tej samej nazwie - tj. Yamato. Geneza powstania pancerników tego typu sięga początku lat 30. XX wieku, kiedy to dowództwo japońskiej marynarki wojennej, licząc na niedługie wygaśnięcie traktatu waszyngtońskiego (z 1922 roku) oraz przygotowując się do wojny na Pacyfiku postanowiło stworzyć najpotężniejszy i najlepszy pancernik w dotychczasowej historii, który deklasowałby swe odpowiedniki w US Navy lub Royal Navy, a jego budowę otoczyć całkowitą tajemnicą. W efekcie, w chwili wejścia do służby w 1941 roku Yamato był pancernikiem, który posiadał najpotężniejsze uzbrojenie (armata 460 mm miała zasię strzału 42.000 m!) oraz był najlepiej opancerzonym okrętem tego typu na świecie! Założenia Marynarki Cesarskiej zrealizowano więc w pełni! Yamato w 1942 roku stał się okrętem flagowym całej japońskiej marynarki wojennej. To z jego pokładu Isoroku Yamamoto dowodził przegraną dla Japonii bitwą pod Midway (czerwiec 1942 r.). Lata 1943-1944 Yamato spędził na japońskich wodach macierzystych biorąc ograniczony udział w walkach na Pacyfiku. W czerwcu 1944 roku wziął udział w bitwie na Morzu Filipińskim, ale jego rola była w niej marginalna. Walczył także w bitwie o Leyte w październiku 1944 roku. Ostatnią misją bojową Yamato, był jego samobójczy rejs przeciwko amerykańskim siłom lądującym na Okinawie (operacja Ten-Go) – po trafieniu co najmniej 11 torpedami oraz 8 bombami ten największy pancernik w dziejach zatonął 7 kwietnia 1945 roku. 

Mutsu był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1918 r., wodowano w maju 1920 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w listopadzie 1921 roku. Długość okrętu wynosiła 224 m, szerokość 34 m, a wyporność pełna – 42.800 ton. Prędkość maksymalna pancernika Mutsu oscylowała wokół 25-26 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział 410 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 20 dział 140 mm.

Mutsu był drugim i ostatnim pancernikiem typu Nagato. Typ Nagato był pierwszą serią pancerników, którego artyleria główna przekroczyła kaliber 400 mm. W okresie międzywojennym Mutsu był dwukrotnie modernizowany, które to przebudowy doprowadziły do usunięcia przedniego komina, daleko idącej zmiany przedniej nadbudówki, zainstalowaniu nowego systemu kierowania ognia oraz zmianie de facto całej maszynowni. Dodano także katapulty dla wodnosamolotów. W czasie II wojny światowej Mutsu nie wziął intensywnego udziału w walkach. W toku bitwy o Midway (czerwiec 1942 r.) wchodził w skład Sił Głównych, ale nie wziął właściwe żadnego udziału w boju. Na przełomie lat 1942/1943 pływał w rejonie Guadalcanal, ale znowu nie wprowadzono go do akcji. W dniu 8 czerwca 1943 roku, zapewne z powodu zaniedbań załogi, pancernikiem Mutsu wstrząsnęła potężna eksplozja związana z załadunkiem na pokład amunicji do artylerii głównej, która szybko doprowadziła do jego zatopienia. 

Hiei był japońskim krążownikiem liniowym pod którego stępkę położono w 1911 r., wodowano w listopadzie 1912 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1914 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 222 m, szerokość 29,3 m, a wyporność pełna – 38.900 ton. Prędkość maksymalna krążownika liniowego Hiei oscylowała wokół 29-30 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 356 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 14 dział kal. 152 mm.

Hiei był drugim z czterech krążowników liniowych typu Kongo. Jednostka, jako pierwsza z całej serii, powstała w stoczni japońskiej w Yokosuka, ale z wykorzystaniem wielu elementów importowanych z Wielkiej Brytanii. W okresie międzywojennym Hiei przechodził liczne przebudowy. W toku pierwszej z nich, z połowy lat 20. XX wieku, skoncentrowano się na przebudowie przedniej nadbudówki, która uzyskała kształt japońskiej pagody. W okresie 1929-1933, w związku z układami rozbrojeniowymi, Hiei został przebudowany na szkolny okręt artyleryjski. m.in.: poprzez zmniejszenie mocy maszynowni czy osłabienie pancerza. Jednak pod koniec lat 30.  XX wieku, kiedy Japonia weszła na drogę intensywnych zbrojeń morskich Hiei przywrócono potencjał okrętu liniowego z prawdziwego zdarzenia. Kariera bojowa Hiei w II wojnie światowej rozpoczęła się od ataku na Pearl Harbor (grudzień 1941 r.) w toku którego wchodził w skład sił ochraniających japońskie lotniskowce. Na początku 1942 roku osłaniał zajęcie Rabaulu. W kwietniu 1942 roku wziął także udział w słynnym rajdzie floty japońskiej na Ocean Indyjski, a później – w maju tego roku – osłaniał siły walczące w rejonie Aleutów. Hiei został zatopiony w 13 listopada 1942 roku w bitwie koło wyspy Savo w toku walk o Guadalcanal.

Hyuga był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1915 r., wodowano w styczniu 1917 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w kwietniu 1918 roku. Długość okrętu wynosiła 219 m, szerokość 33,8 m, a wyporność pełna – 38.800 ton. Prędkość maksymalna pancernika Hyuga oscylowała wokół 21-23 węzłów, a po modernizacjach osiągnęła 25 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 12 dział 356 mm w sześciu wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 20 dział 140 mm.

Hyuga był drugim i ostatnim pancernikiem typu Ise. W okresie I wojny światowej nie był poddawany istotniejszym modernizacjom, natomiast w latach 1926-1928 oraz 1934-1936 poddano go gruntownym przebudowom. Przede wszystkim wydatnie wzmocniono pancerz, dodano katapulty dla wodnosamolotów oraz artylerię przeciwlotniczą. Zmodernizowano także całą siłownię. Pomimo tego, Hyuga w chwili rozpoczęcia II wojny światowej dość wyraźnie odstawał od innych japońskich czy amerykańskich pancerników i był uważany raczej za okręt przestarzały. Z tego względu, kiedy Japonia utraciła w bitwie o Midway 4 lotniskowce, zapadała decyzja o przebudowie Huyga w okręt hybrydowy: pancerniko-lotniskowiec. Przebudowa trwała od maja do października 1943 roku, ale okazała się całkowicie nietrafionym pomysłem! Po przebudowie Hyuga walczył w bitwie o Leyte. W lipcu 1945 roku został poważnie uszkodzony w bazie w Kure w wyniku ataku amerykańskich samolotów pokładowych. Załoga postanowiła samozatopić okręt. Po wojnie Hyuga został zezłomowany w 1947 roku.

Musashi był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano w październiku 1940 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w sierpniu 1942 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 263 m, szerokość 36,9 m, a wyporność pełna – 65.000 ton. Prędkość maksymalna pancernika Yamato oscylowała wokół 27-28 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 9 dział kal. 460 mm w trzech wieżach po trzy armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 6 dział kal. 155 mm.

Musashi był drugim pancernikiem typu Yamato. Geneza powstania pancerników tego typu sięga początku lat 30. XX wieku, kiedy to dowództwo japońskiej marynarki wojennej, licząc na niedługie wygaśnięcie traktatu waszyngtońskiego (z 1922 roku) oraz przygotowując się do wojny na Pacyfiku postanowiło stworzyć najpotężniejszy i najlepszy pancernik w dotychczasowej historii, który deklasowałby swe odpowiedniki w US Navy lub Royal Navy, a jego budowę otoczyć całkowitą tajemnicą. W efekcie, w chwili wejścia do służby w 1942 roku Musashi – obok bliźniaczego Yamato - był pancernikiem, który posiadał najpotężniejsze uzbrojenie (armata 460 mm miała zasię strzału 42.000 m!) oraz był najlepiej opancerzonym okrętem tego typu na świecie! Musashi w 1943 roku stał się okrętem flagowym całej japońskiej marynarki wojennej, ale w tyk roku brał ograniczony udział w działaniach bojowych. Na początku 1944 r. został storpedowany przez amerykański okręt podwodny co spowodowało jego poważne uszkodzenie i konieczność naprawy. W jej toku wzmocniono również uzbrojenie przeciwlotnicze pancernika. Musashi wziął czynny udział w bitwie na Morzu Filipińskim (czerwiec 1944), ale nie wszedł w bój ogniowy z jednostkami amerykańskimi. W październiku 1944 roku, w toku bitwy pod Leyte, został zatopiony w wyniku trafienia aż 19 torpedami oraz 17 bombami lotniczymi.

Plastikowy model statku do sklejania. Nie zawiera Kleju ani farby.